Düşündükleriniz ya da yaşamak istediğiniz durumun aksini yaşatıp güveni kaybettiğiniz de mutlaka size bir yıkım yaşatır. Sadece psikolojik olarak değil manevi olarak da sizi çökertir. İnsan en çok kendine güvenmeli. Karşısındaki insana da güvenmeli ama aşırı derece güvenip bağlanmamalı. Eğer güvenir ve ansızın bir açığını size yanlışını görünce buz keser bütün benliğiniz, kafanızdaki her şey dağılır gider.

Bana göre insanoğlu her daim güvenmek istemesinin sebebi bir şeylerin eksik kalacağından korktuğu için ya da tek başına kalmak istemediğindendir. Ve insanoğlu defalarca güvenir bu yüzden. Asıl sıkıntı da ne kadar güvendiğindedir. Sonsuz güven her daim sorun yaratacaktır, kişi kendine bile bu denli güven duymamalıdır ki bir şeyler ters gitmeye başladığında yıkımlar büyük olur, toparlayamaz. Toparlanamadığı içinde kendine güveni de azalır.

Bir insana güvenmek ona teslim olmak gibi bir şey. Karşındakini kendin gibi sanıp sırtını yaslarsın. Kimine göre yanlış olabilir ama öyle bir güvenirsin ki sanki sana asla yanlışı olmayacak gibi hisseder duyguların ve ona adeta kendini teslim edersin. Burada akıl devre dışı olurken duygular ön plana çıkar.

Evet, mantık işini geçer bu bir duygu o anda aklınla değil kalbinin hisleriyle sürdürürsün yaşadıklarını. Bence güvenmek sevmekten daha önde gelir. İlk önce güvenle başlarsın her şeye sonrası zaten çorap söküğü gibi dizilir arkasından. İlk önce güven olmalı o olmadığı zaman ne sevgi ne de saygı olmaz. Zaten güveni oturtamazsan arkadan gelenlerin hiç bir kıymeti yoktur. Olduğu yerde bırak kalsın dersin ve usulca çekilirsin bir kenara. Kendini güvensizliğe de çok güvenmemeye de alıştırmamalı insan. Gün gelir güvenmediğin insan seni şaşırtır, mutlu eder. Güvenip arkasına sığındığında yerle bir eder. Yani herkes bir değildir. Bir daha güvenemem asla gibi cümleler kurmamalıyız. Neden mi bir insan size yanlış yaptıysa ya da güveninizi boşa çıkardıysa her gelen insan öyle mi yapacak. Bir kişiyi hayatınızın merkezine almamalı ve ona hak ettiği yere koymalı. Hak ettiğinden fazla güven hak ettiğinden fazla değer insanı yerle bir eder. O yüzden ilk önce insan kendine değer vermeli, kendine güvenmeli asla kimseyi kendisi gibi zannetmemeli. Hayatımıza giren her insan bize bir şeyler öğretir. Onun için yaşadıklarımızdan tecrübe edip yaptığımız yanlışları tekrar yapmamız gerekir. Duygularımızla değil, mantığımızla hareket etmemiz lazım. Herkes yanımızda kalıcı değil. Yalnız olmanın da mutluluğu bir başka. Denemenizi tavsiye ederim.

Bak ne de güzel diyor Mevlana;

Seni Bırakıp Gidenlere Üzülme.

Onlar Seni Kaybettiğine Üzülsün. .

Çünkü en zor zamanlarında en sevdiklerini kaybetmek,

‘PEYGAMBER SÜNNETİDİR’